In de Praktijk van BBCC

Het was tot nu toe mijn gewoonte om opdrachtgevers een rapportage te sturen bij aanvang van een coachingstraject (doelstelling en plan van aanpak) en na afloop van het traject (resultaat). De verslagen werden gewoonlijk aan de cliënt ter goedkeuring voorgelegd en vervolgens naar de opdrachtgever gestuurd. Nu, met de invoering van de AVG, waarbij steeds meer gekeken wordt naar het recht op privacy van mensen, kijk ik nauwkeuriger naar de inhoud van dit soort rapportages maar zeker ook naar het nut van de betreffende rapportage in het algemeen. De strekking van de wet is dat er een reden moet zijn om gegevens vast te leggen. Maar is het nog wel van deze tijd om zo’n verslag te maken? Welk doel is daarmee gediend? En voor wie? Draagt deze rapportage bij aan het succes van de cliënt? Ik denk het niet!

Met het implementeren van de nieuwe wet hoort ook een nieuwe werkwijze. BBCC zal bij het aanleggen van elk dossier allereerst de vraag stellen welke gegevens van de cliënt opgeslagen en doorgegeven mogen worden aan de opdrachtgever. Voortaan is de cliënt dus leidend, in plaats van de opdrachtgever. BBCC zelf rapporteert niet meer! Waar het om draait bij coaching is de structurele verandering. Die verandering kun je direct merken na de gesprekken, maar structureel? Dat kun je pas na een aantal maanden of na een jaar zeggen, maar dan is de cliënt allang uit beeld bij de coach en kan hij sowieso hierover niet meer rapporteren. Een rapportage zou ook nog gebruikt kunnen worden voor het vormen van een dossier. Maar dossiervorming is nu net de grootste angst bij cliënten! Uiteraard staat het de cliënt vrij om een verslag te maken of een dagboekje bij te houden voor zichzelf of voor de opdrachtgever, maar het is niet mijn taak om te vertellen of de coaching aangeslagen is. Het moet merkbaar zijn in de dagelijkse leven; juist buiten mijn praktijk!