In de praktijk: Miranda; een talent!

Miranda, een jonge vrouw van 38, kreeg bij haar jaarlijkse beoordeling te horen dat ze voldoende functioneerde. Haar leidinggevende had als opmerking aangevuld dat ze meer kon, maar dat het er niet “uit” kwam. Hij bood haar een coachingstraject aan. In eerste instantie schoot dit bij Miranda in het verkeerde keelgat. Zij deed het toch goed, waarom dan een coach?

Miranda vertelde haar verhaal: Eerst werkte ze op het hoofdkantoor van een landelijke retailer. Ze was junior-inkoper voor een confectielijn. Ze deed het goed, maar ze was na 3 jaar uitgekeken op deze functie. Promotie zat er, om onduidelijke redenen, niet in. Ze maakte een overstap naar het hoofdkantoor van een andere retailer, ook voor een confectielijn. Ze kreeg meer verantwoordelijkheden en schopte het tot ontwerper/inkoper. Leuke functie, maar ook daar kwam ze niet verder. Het ging goed, maar ze was geen uitblinker. Vervolgens stapte ze over naar een zeer bekend merk. Ze begon daar als inkoper voor een bepaalde lijn. Ze ging naar Bangladesh, Vietnam en China om de fabrieken daar te beoordelen op de geleverde kwaliteit van de producten en de omstandigheden in de fabrieken. Ze deed na een paar jaar geheel zelfstandig haar werk. Kortom, een uitdagende functie. Het reizen echter brak haar na verloop van tijd op en ze wilde meer in het land zijn. Ze kreeg de functie van senior-inkoper. Maar daar hield het bij op. Ze ambieerde een functie waarbij leidinggeven over een team onderdeel zou uitmaken van de functie. Ze werd keer op keer hiervoor afgewezen. Toen ze eens met de directeur/eigenaar naar huis fietste trok ze de stoute schoenen aan en vroeg hem op de man af waarom ze voor de derde keer gepasseerd werd. Hij refereerde aan het laatste beoordelingsgesprek, vertelde haar dat ze niet echt een teamplayer was en dat hij vond dat ze daarom het beste uit de verf kwam in een individuele functie. Ze was erg gedreven, maar dit ging dan vaak ten koste van anderen. Haar frustratiedrempel lag laag en dat liet ze iedereen merken.  Maar in de ogen van Kees zou ze met coaching wel een eind kunnen komen. Miranda vertrouwde Kees voor 100% en stemde daarom toe in een traject.

Het bleek al vlug dat Miranda het moeilijk vond om zaken te delegeren en collega’s werk toe te vertrouwen dat goed moest gebeuren. Dat ze de deals net zo goed afsloten als dat Miranda dat zelf zou doen. Perfectionisme, wantrouwen en loslaten waren voor Miranda lastige zaken. Soms moesten we in haar verleden zoeken naar de oorzaak van dat wantrouwen. We hebben gepraat over het mogen maken van fouten en over de prijs die ze betaalde voor haar perfectionisme. Ik gaf haar huiswerkopdrachten. Miranda heeft veel oefeningen gedaan in haar privé-situatie. Soms deed ze dat samen met haar vriend omdat ze het, vooral in het begin, lastig vond om ander gedrag uit te proberen op het werk. Miranda werd na verloop van tijd gemoedelijker en zachter. Op het werk viel dat op en collega’s gingen dingen uit zichzelf voor haar doen. Miranda vertelde ook aan collega’s met welke projecten ze bezig was en welke problemen zich bij leveranciers voordeden. Ze stelde af en toe vragen en liet anderen meedenken. Het bleek dat enkele collega’s met slimme dingen kwamen. Miranda vond het steeds leuker om dingen te delen en zich “kwetsbaar” op te stellen. Miranda maakte een ontwikkeling door die gezien werd! Drie weken na het einde van het traject werd ze ‘ontboden’ bij Kees, de eigenaar. Hij vertelde dat ze, als ze zo doorging, binnenkort haar felbegeerde leidinggevende functie zou krijgen. Hij wilde wel dat ze in het begin regelmatig met mij zou blijven ‘sparren’. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Miranda heeft de baan die ze graag wilde. Haar vriend is bij haar komen wonen en ze denken aan gezinsuitbreiding. Miranda is vrolijk en is een aangenaam persoon in de omgang geworden. Echt een groot succes.

Coaching: ook voor jou! Een bijdrage in je ontwikkeling, ook als het goed gaat