Dingen van Bernadette; gestrand
Vorige week dacht ik een lekker lang weekend naar een vriend van mij te gaan. Hij is in goeden doen en woont zowel in Nice aan de Côte d‘Azur, als ook in Polen op een grote boerderij. Gezien het weer ging mijn voorkeur er naar uit om naar Nice te gaan, maar helaas, hij verbleef in Polen. Dan nog de keuze: met het vliegtuig, de auto of de trein te reizen. Werd dus de trein naar Berlijn; daar zou ik door hem opgehaald worden. Tja, ik hoor de alarmbellen al… openbaar vervoer! En inderdaad, de trein had pech onderweg. Verder dan Haste (Hannover) ben ik niet gekomen omdat er, juist op die dag, juist op die plek, een ware orkaan woedde.
De trein stond stil om 12.30u en bleef stilstaan. Om 18.00u had ik er genoeg van en heb ik een hotel gevonden op 3,3 km van de plaats waar ik op dat moment was. Met de auto is 3,3 km niet zo ver. Maar heb je enig idee hoever 3,3 km is met een klein koffertje met van die rotwieltjes en een rugzak erbovenop? In de striemende regen met enorme windvlagen? Ik kan je vertellen dat het enorm ver is. Na ongeveer een uur afzien stopte er een vriendelijke vrouw die aanbood me naar het hotel te brengen. Wildvreemd, maar heel aardig.
De volgende ochtend heb ik Adèle ontmoet. Zij verbleef ook in het hotel en was, net als ik, gestrand. We hadden elkaar niet in de trein ontmoet, maar waren wel lotgenoten. Beiden vast in midden-Duitsland, zonder enig zicht op een mogelijkheid om verder te reizen. In tegenstelling tot hier in Nederland ben je daar helemaal op jezelf aangewezen. Je ziet maar hoe je het verder rooit. Geen taxi, geen trein, geen bus. Helemaal niets en niemand die iets kon zeggen of doen. Na veel zoeken op internet en veel bellen met het thuisfront kwam de oplossing van Bas, mijn man. Hij wilde ons wel komen halen in Haste en verder brengen naar Berlijn. Wat een droomman heb ik toch hè. Tussen het moment van de beslissing van Bas om te gaan rijden en zijn daadwerkelijke aankomst zaten verschillende uren. Adèle en ik hebben die tijd gebruikt om een flinke wandeling te maken en om veel met elkaar te praten. Wat is het ontzettend vreemd om iemand te ontmoeten waarmee het vanaf de eerste seconde klikt. Eigenlijk leek het alsof we elkaar al honderd jaar kenden.
Wij zijn weer terug van een enerverend weekend, Adèle moest nog twee weken in Berlijn blijven. Ik ben benieuwd wanneer we weer contact hebben met elkaar. We hebben wel het een en ander afgesproken, maar of het er ook van komt….
Toch wel apart… Openbaar Vervoer!